Lektorzy

Lektor – posługa w Kościele Katolickim wiążąca się z odczytywaniem podczas Mszy świętej i nabożeństw czytań z Pisma Świętego, z wyjątkiem Ewangelii (tutaj wyjątek stanowią: Niedziela Palmowa i Wielki Piątek, kiedy lektor może odczytać Ewangelię, nie prosi wówczas kapłana o błogosławieństwo). Ponadto lektor może odczytywać modlitwę powszechną podczas liturgii. Jeśli nie ma kantora, lektor wykonuje (może zarówno odśpiewać, jak i odczytać) psalm responsoryjny. W czasie procesji na wejście może ponadto wnieść Księgę Ewangelii – Ewangeliarz.

Niekiedy, zważywszy na okoliczności, dopuszcza się możliwość sprawowania tych czynności podczas liturgii przez świeckich, nie będących ustanowionymi do tego przez władze kościelną. Wówczas lektorom powierza się troskę o prawidłowe przygotowanie tych osób.

Należy pamiętać, że strojem liturgicznym lektora jest biała alba (gdy jej krój tego wymaga, przepasana na biodrach cingulum – sznurem i uzupełniona przez humerał, który zasłania świecki strój wokół szyi). Jeżeli biskup nie wyraził swojej oficjalnej zgody, nie wolno zakładać na albę krzyży (także otrzymanych przy otrzymaniu błogosławieństwa do pełnienia tej funkcji). Nie wolno też nosić szat, które zbytnio przypominałyby te, których używają duchowni.

Alba jest długą, białą szatą, sięgającą do kostek, z długimi rękawami. Taka ukształtowała się we wszystkich obrządkach ze starożytnej tuniki, noszonej tak przez mężczyzn jak i przez kobiety.

W krajach gorących do dnia dzisiejszego nosi się podobną szatę. Tradycyjnie sporządzano ją ze lnu. Obecnie używa się także innych, białych tkanin.

Nazwa „alba” wywodzi się właśnie od jej białego koloru: łacińskie albus oznacza biały. Alba jest symbolem czystości duszy będącej w stanie łaski uświęcającej, zdobytej przez krew Baranka (Ap 7,14), której nagrodą będzie uwielbienie w niebie.

OWMR mówi o albie: „Szatą liturgiczną wspólną dla duchownych i ministrów wszystkich stopni jest alba, przepasana w biodrach paskiem, jeżeli nie jest uszyta w taki sposób, że przylega do ciała nawet bez paska. Albę można zastąpić komżą, ale nie wtedy, gdy się wkłada ornat lub dalmatykę lub gdy zamiast ornatu czy dalmatyki nakłada się samą stułę”.

Modlitwa przeznaczona do odmawiania przy jej ubieraniu mówi:

Wybiel mnie, Panie, i oczyść serce moje, ażebym we krwi Baranka wybielony, mógł zasłużyć sobie na radość wieczną.

Symbolika średniowieczna w albie widziała również białą szatę, w której Herod na pośmiewisko kazał ubrać Chrystusa.

Pasek, z łacińska zwany także cingulum, jest jakby sznurem z frędzlami na obu końcach, którym przepasuje się albę, gdy jest za szeroka i za długa, by dobrze leżała na liturgii.

Pasek symbolizuje wstrzemięźliwość i panowanie nad pożądliwościami cielesnymi. Jest także znakiem pracy w służbie Bożej.

Modlitwa przy zakładaniu paska mówi:

Przepasz mnie, Panie, sznurem czystości i zgaś w sercu moim ogień wszelkiej pożądliwości, abym we wstrzemięźliwości i czystości serca mógł Ci coraz lepiej służyć.

Pasek miał również symbolizować ręcznik, którym przepasał się Chrystus gdy obmywał apostołom nogi. Widziano w nim również sznury, którymi Chrystusa przywiązano do słupa przy biczowaniu.

Zadania Lektora

Wszyscy wierni, zgodnie z własną pozycją, winni starać się prowadzić życie święte, przyczyniać się do wzrostu Kościoła i ustawicznie wspierać jego świętość.

Kodeks Prawa Kanonicznego kan. 210

Pięć przykazań lektora:

  • Lektor poznaje i rozważa Słowo Boże i stara się prowadzić życie według niego.
  • Lektor starannie przygotowuje się do liturgii przez modlitwę, a także ćwiczy tekst czytań.
  • Lektor dba o czystość swojej duszy przez regularną spowiedź. Pilnuje czystości swojego języka.
  • Lektor świadczy o Chrystusie w swojej codzienności, przez postępowanie, postawy i sumienne wypełnianie swych obowiązków.
  • Lektor jest przykładem dla innych, młodszych ministrantów. Swoim życiem zachęca wszystkich do naśladowania wzorców zawartych w Słowie Bożym.

Do zadań lektora należy:

  • wierna służba Słowu Bożemu;
  • angażowanie się w sprawy Kościoła;
  • współpraca w dziele apostolstwa;
  • wykonywanie w zgromadzeniu liturgicznym czytań biblijnych (wszystkich prócz Ewagelii);
  • wykonywanie psalmu;
  • zapowiadanie intencji modlitwy powszechnej;

Lektor powinien w sytuacji braku ministrantów odpowiednich stopni zatroszczyć się o:

  • przygotowanie ceremonii liturgicznej;
  • wyznaczenie funkcji osobom czynnie uczestniczącym w liturgii;
  • przygotowanie i odczytanie komentarzy;

Zawsze za sprawowaną liturgię bezpośrednio odpowiada kapłan. Lektor jest pierwszym, który bierze współodpowiedzialność i bezpośrednio prowadzi posługę liturgiczną.